کد مطلب:28743 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
أ قُلتَ فی نَفسِكَ حینَ وَقَفتَ عَلَی المَجلِسِ:«لَیسَ فِی القَومِ خَیرٌ مِنّی»؟ قالَ:نَعَم.[1]. آیا وقتی وارد مجلس شدی پیش خود گفتی كه: «در بین جمع، بهتر از من كسی نیست؟». گفت: آری. حضرت می خواست بدو نشان دهد كه به بیماریِ خودبزرگ بینی و خودپسندی مبتلاست. و در باره او و همانندهایش فرمود: إنَّ فیكُم قَوماً یَدأَبونَ ویَعمَلونَ حَتّی یُعجِبُوا النّاسَ وتُعجِبَهُم أنفُسُهُم.[2]. بین شما گروهی هستند كه پشت كار را می گیرند و كار انجام می دهند، به گونه ای كه مردم را به شگفتی وا می دارند و خود نیز مغرور می گردند.
نخستین شاخه تَعَمُّق (تندروی) و تنسُّك های جاهلانه، خود بزرگ بینی و خودپسندی (عُجب) است. قُرّاء به دلیل افراط در تعبّد و تنسّك و این افراط را ارزشی مهم تلقی كردن، به این بیماری زشت گرفتار آمدند و بر اثر این بیماری چنین پنداشتند كه هیچ كس بهتر از آنها نیست. چنین است كه پیامبرصلی الله علیه وآله در مقامی برای آن كه درون ناپیدای یكی از آنان را در پیش دیدش بنهد، از او پرسید: